Autor zdjęcia w tle:
Simon Barrett |
CC BYPierwsze zawody potrafią być naprawdę ogromnym stresem, zarówno dla młodego i niedoświadczonego jeszcze jeźdźca, jak i konia. Mówimy tu o starcie w innym, nowym i nieznanym miejscu, gdzie jeszcze przed wjazdem na parkour na naszego konia będzie czekało mnóstwo bodźców i niespodzianek. Transport, mnóstwo nieznajomych koni, głośna muzyka, nagromadzenie ludzi, kolorowe banery... Trudno wyobrazić sobie jak zaskakujące i przerażające jednocześnie, może być to wszystko dla naszego konia - niekoniecznie młodego, po prostu takiego, który nie jest jeszcze obyty i dla którego wszystko jest nieznane.
Często można spotkać konie, które wszystkie treningi oraz starty odbywały wyłącznie we własnej stajni. Ich jedyną podróżą był transport z rodzinnej stajni do nowego właściciela, której zazwyczaj konie wolą nie pamiętać, ponieważ nikt ich do takiej "wycieczki" nie przygotował odpowiednio. Koń został wepchnięty na siłę, w ogromnym stresie i szoku - nie ma więc pozytywnych doświadczeń z tym związanych.
Musimy więc pamiętać, że nasz artykuł i zamieszczone w nim porady nie będą dotyczyły jedynie młodych koni, ale także tych odrobinę starszych, które również takich doświadczeń nie mają. Które z nich łatwiej przystosować do nowego otoczenia? To wszystko zależy od charakteru, temperamentu zwierzęcia, zbudowanego przez nas zaufania oraz jego dotychczasowych doświadczeń.
Punkt pierwszy: transport
źródło: boeckmann.com
Tak jak wspomnieliśmy - rozwiązanie: wepchnąć na siłę do przyczepki zestresowanego i przerażonego konia, nigdy nie będzie dobrym pomysłem. Nie możemy doprowadzać do sytuacji, w której koń jest nieprzygotowany do transportu. To punkt pierwszy dobrego przygotowania do zawodów. Jak zwierzę ma być rozluźnione i spokojne przed startem, skoro fundujemy mu niepotrzebny stres jeszcze przed samymi zawodami? Cały okres przygotowań, ćwiczeń i treningów może zostać zaprzepaszczony właśnie przez taki brak wcześniejszego przyzwyczajenia zwierzęcia do transportu. Pamiętajmy, że warto poświęcić koniowi wiele czasu, dając mu szansę na oswojenie się ze środkiem komunikacji (bukmaną/koniowozem), a także wszystkim tym, co na niego zakładamy (ochraniacze transportowe, ochraniacz na ogon itd.), a dopiero później z samymi podróżami. Jak przeprowadzić takie oswajanie konia i przygotowywanie konia do transportu, pisaliśmy już w innym artykule: TRANSPORT KONIA – JAK GO PRZYGOTOWAĆ, BY UNIKNĄĆ STRESU.
Punkt drugi: rozprężalnia
Autor zdjęcia:
Simon Barrett |
CC BYJeśli uznamy, że jesteśmy odpowiednio przygotowani do pierwszego startu w zawodach musimy pamiętać, że kluczową rolę odrywa rozprężalnia. Powinniśmy wiedzieć, jak rozprężać konia przed konkursem. Zacznijmy od porządnej rozgrzewki, skupmy uwagę konia na wykonywanych ćwiczeniach (koła, ósemki, przejścia itd.), tym samym odwracając jego uwagę od obecności nieznanych bodźców (muzyki, flag, bannerów, ludzi) i nowych końskich "kolegów". Wiele koni boi się innych wierzchowców, zbliżających się z naprzeciwka, przeraża je też tłok na rozprężalni (nas zresztą też :)). Jeśli jednak będziemy od początku pewnie prowadzić zwierzę, przestanie się ono rozglądać i zastanawiać, a zacznie ufnie przemierzać rozprężalnię. Nasz koń powinien poruszać się energicznie we wszystkich trzech chodach - pomoże mu to w pokonaniu strachu i pozbędzie braku zaufania wobec wszystkiego co nowe i nieznane. Energicznie, ale nie pędząc! Mocno rozpędzony koń przenosi całą masę ciała na swój przód, co utrudni mu pracę zadu, który jest przecież motorem napędowym podczas skoku.
Pierwszym błędem, którego powinniśmy się ustrzec, jest nadmierna chęć do skracania konia już przy pierwszych skokach na parkourze. Pamiętajmy, że najpierw potrzebujemy rozluźnienia i rozciągnięcia - skrócenie jest dopiero kolejnym etapem.
Po fazie rozgrzewki, warto oddać wiele skoków przez niską przeszkodę (40-50 cm). Koń poczuje się pewniej i pomoże mu to w znalezieniu rytmu w ich pokonywaniu. "Wiele" to pojęcie względne - pamiętajmy, że koń musi mieć jeszcze wystarczająco dużo siły na przejechanie parkuru :)
Zawsze warto skakać niższe przeszkody, by móc oddać tych skoków więcej. Najlepiej jeśli będą miały mniejszą wysokość niż te, które są ustawione na parkurze.
Dopiero dwa ostatnie skoki mogą być oddane przez przeszkodę o takiej samej wysokości co na parkurze - jeden przez przeszkodę pionową (stacjonatę), a drugi przez poziomą (okser). Ważne jest również to, żeby ostatnia skoczona przez nas przeszkoda na rozprężalni, była odwzorowaniem przeszkody nr 1 na parkurze.
Punkt trzeci: parkur
Autor zdjęcia:
ksten |
CC BYŻeby zachęcić konia do nowego otoczenia, na parkur wjeżdżamy kłusem albo nawet galopem. Pamiętajmy, że tempo, którego trzymamy się podczas wjazdu na parkur, powinniśmy ustalić już wcześniej - na rozprężalni. Warto jest przegalopować się wokół placu z przeszkodami, aby koń rozejrzał się w nowym miejscu. Od momentu dźwięku dzwonka do samego startu zawsze mamy jeszcze chwilę, którą możemy wykorzystać na zrobienie dodatkowej wolty, jeśli czujemy, że koń nie trzyma ustalonego przez nas tempa i próbuje pędzić w galopie.
Na pierwszą przeszkodę najeżdżamy zdecydowanie, trzymając energiczny galop, by zwierzę mogło wykonać dobry i pełny skok. Pierwszy skok jest bardzo ważny, ponieważ może dodać lub ująć pewności siebie - zarówno koniowi jak i nam - jeźdźcom :) Pamiętajmy, by trzymać odpowiednie tempo po każdym skoku!
W pierwszym roku startów, szczególnie jeśli mówimy o koniach 4- i 5-letnich, powinniśmy brać udział jedynie w konkursach "dokładności bez rozgrywki" bądź "na styl". Dlaczego? Ponieważ startując w nich, nie będziemy odczuwali presji, by pokonać parkur jak najszybciej. Tym samym pozwolimy naszemu wierzchowcowi na wypracowanie sobie i utrwalenie rytmu galopu oraz skoków. Sami również na tym zyskamy, doszkalając swoją umiejętność prowadzenia konia od przeszkody do przeszkody.
Na konkursy, w których liczy się szybkość, będziemy gotowi z naszym młodym bądź nieco starszym, ale wciąż "nieopierzonym" koniem, dopiero wtedy, gdy nabędzie on odpowiedniego doświadczenia. Szybkość, przy braku doświadczenia (również naszego), zaburzy poprawność naszego przejazdu, a także techniki skoku. Ponadto, nie będzie to ani ładnym widokiem, ani pozytywną "przygodą" dla naszego konia.
Punkt czwarty: bez trenera jak bez nogi
Nie zdajemy sobie sprawy, jak ważny i przydatny jest dla nas trener właśnie podczas zawodów skokowych. Często bywa tak, że rola trenera kończy się w stajni bądź jest to ewentualnie wsparcie psychiczne na rozprężalni - potem jego "wpływy" się kończą - tak jest np. w dyscyplinie Ujeżdżenia. W skokach sytuacja ma się nieco inaczej.
Chcielibyśmy przypomnieć o etapie, który konia bezpośrednio nie dotyczy, ale nas tak - oglądanie parkuru. Obchodzenie parkuru wymaga refleksji i skupienia, a przede wszystkim wprawnego oka i doświadczenia, a więc tego czego często nam brakuje, a co nasz trener posiada (przynajmniej z założenia). Te luki w naszych umiejętnościach dopełni wiedza trenera, który powinien zwrócić uwagę na tempo galopu, odpowiednią długość i ilość foule pomiędzy przeszkodami. Wraz ze swoim mentorem powinniśmy również przeanalizować, które przeszkody oraz najazdy mogą sprawić nam trudność i jak powinniśmy to rozwiązać. Wiadomo przecież, że koń z większą chęcią będzie poruszał się i skakał w stronę rozprężalni, a z mniejszą, będąc tyłem do niej. Warto również sprawdzić, jakie tło jest za przeszkodami, czy znajduje się tam coś ruchomego bądź wydającego niepokojące dźwięki? A może jakieś niecodzienne wrażenia wzrokowe? Taki prosty przykład: jeśli światło odbija się od dachu, który znajduje się na wprost za przeszkodą, być może będzie to najtrudniejsza przeszkoda do pokonania na całym parkurze.
Oczywiście, istnieją jeźdźcy, którzy potrafią tę "drogę" na parkurze przebyć sami. Jednakże większość z nas potrzebuje czyjegoś wsparcia - zarówno na treningach, jak i na zawodach. Zachęcamy więc wszystkich do tego, żeby nie pracować jedynie samodzielnie. Uwagi kogoś z ziemi dodadzą nam pewności w działaniu :)
Produkt dodany poprawnie do Twojego koszyka
