Opublikowano : 2017-07-04 12:44:17 Kategorie : Poradniki
Źródło tła: www.youtube.com/watch?v=wtCwCrYHCLI
Każdy, kto kiedykolwiek miał styczność z końmi, jest w stanie wymienić chociaż jedną rasę konia. Okazuje się, że zdecydowanie wszyscy znają konie czystej krwi arabskiej (potocznie: araby) – ze względu na popularność i medialność aukcji, odbywających się m.in. w naszej polskiej Stadninie Państwowej w Janowie Podlaskim. Kolejnym okazują się konie fryzyjskie, które często pojawiają się w filmach jako konie mrocznych postaci (np. Nazgule z Władcy Pierścieni), koniepełnej krwi angielskiej (tzw. folbluty), znane ze startów w wyścigach czy mustangi, kojarzone z marką samochodową, które są także częstym bohaterem filmów i bajek o akcji osadzonej w Ameryce Północnej (wszelkie westerny czy disney'owski Mustang z Dzikiej Doliny).
Co jednak z pozostałymi rasami? Dzisiaj postanowiliśmy się więc pochylić nad takim prostym tematem, jakim są rasy koni. Mamy nadzieję, że dzięki naszemu artykułowi nieco uzupełnicie swoją wiedzę :)
Źródło: smithsonianmag.com
Polskie rasy
Polacy od wieków swoją historię wiązali z końmi i ich hodowlą, ta jednak była utrudniona ze względu na burzliwe losy naszego kraju. Dopiero po wojnach napoleońskich, w 1816 r. car Aleksander I wyraził zgodę na założenie pierwszej stadniny państwowej – w Janowie Podlaskim, gdzie rozpoczęła się polska hodowla konia arabskiego.
W 1939 roku Polska zajmowała 5 miejsce w świecie pod względem ilości koni, a ich liczba siegała niemal 4 milionów sztuk. II wojna światowa spowodowała jednak nieodwracalne straty.
Do końca lat 80-tych w Polsce hodowla koni wierzchowych koncentrowała się głównie w stadninach państwowych. Z początkiem lat 90-tych coraz więcej koni, które pojawiały się na hipodromach, pochodziło ze stadnin prywatnych, co szczególnie widoczne było w dyscyplinie ujeżdżenia i skoków. Dziś jest to dla nas już normą, że koni szukamy w stajniach prywatnych, a także korzystamy z prywatnych stacji ogierów.
To jedna z najstarszych polskich ras, której przodkiem jest dziki tarpan.
Źródło: dailymail.co.uk
Historia: Do końca XVIII lesiste tereny Wschodniej Polski, Prus i Litwy zamieszkiwały tarpany. W 1780 r. odłowiono je i umieszczono w zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich (okolice Biłgoraja), z którego ćwierć wieku później trafiły w ręce okolicznego chłopstwa. W 1936 r. prof. T. Vetulani rozpoczął pracę nad odzyskaniem rasy, prowadząc je w warunkach rezerwatu Puszczy Białowieskiej i korzystając z koni sprowadzonych z Biłgoraja. Niestety w trakcie II wojny światowej hodowla została zniszczona, a część koni wywieziono na teren Niemiec. Kilka koników udało się jednak ocalić – w 1949 r. przewieziono do Popielna, gdzie prace nad rasą – badania naukowe oraz hodowlę kontynuuje się do dziś. To właśnie tam prowadzi się dwa typy ich hodowli:
hodowlę rezerwatową - niewielkie stado utrzymywane jest w warunkach zbliżonych do naturalnych – całoroczny wypas na dużym obszarowo terenie (hodowle w Polsce: Popielno, Roztoczański Park Narodowy);
hodowlę stajenną – zwierzęta przebywają w boksach w stajni z naprzemiennym wypasem na ograniczonym terenie (hodowle w Polsce: Popielno, Stadnina Koni Racot, Dobrzyniewo, Stado Ogierów Sieraków);
Charakterystyka budowy: Prymitywne, małe, o krępej budowie ciała, bardzo mało wymagające pod względem żywieniowym, słynące przy tym z wytrzymałości, siły i dobrego zdrowia. Głowa: lekka, o raczej prostym profilu i szerokim czole, szyja: nisko osadzona, szeroka, krótka i prosta, uszy: grube, niezbyt duże, łopatki: zwykle ustawione pionowo, krótkie, kłoda: raczej wydłużona, grzbiet: bywa łęgowaty, klatka piersiowa: głęboka, brzuch: pojemny, często obwisły, zad ścięty, kończyny: krótkie, suche, często o nieprawidłowej postawie, kopyta: mocne i nieduże, grzywa i ogon: o grubym, gęstym i szorstkim włosiu, sierść: raczej gęsta.
Wzrost: 134-136 cm
Maść: myszata, niewielkie rzadko występujące odmiany, charakterystyczna pręga wzdłuż kręgosłupa na grzbiecie (jak u konia prymitywnego), bywa że pojawiają się pręgi na stawach skokowych oraz na nadgarstkowych;
Prymitywne górskie konie, o energicznych chodach, głównie wykorzystywane jako zwierzęta juczne, ale także na dłuższe wyprawy wierzchem – rajdy/wycieczki konne. Zawsze ceniono ich odporność, siłę oraz wytrzymałość. Konie te dobrze wykorzystują paszę.
Źródło: web2.mendelu.cz
Historia:Koń huculski wywodzi się z terenów Bukowiny i Karpat Wschodnich, które zamieszkiwali huculi – ruscy górale, żyjący z hodowli, pasterstwa i prac leśnych. Prymitywna hodowla była skoncentrowana w lasach, a na połoninach konie żyły półdziko. W czasie I Wojny Światowej, ze względu na wzrastające zapotrzebowanie na konie, wiele zwierząt sprowadzano z zagranicy, stąd istniejące konie krzyżowano nawet z końmi mającymi wśród przodków konie arabskie. Po zakończeniu I wojny światowej pogłowie hucułów podzielono pomiędzy Polskę, Czechosłowację, Węgry oraz Rumunię, a hodowlę otoczono opieką. W 1924 r. powstał Związek Hodowców Koni Rasy Huculskiej i rozpoczęto rejestrację klaczy rozrodowych. Obecnie istnieją hodowle hucułów w:
Polsce: Stadnina w Gładyszowie i Odrzechowej;
Rumunii: na Bukowinie;
Słowacji: Stadnina w Topolczankach;
na Ukrainie.
Charakterystyka budowy: krępe ciało, często przebudowane, kark: krótki, głowa: długa, sucha, szyja: krótka, silna, łopatki: krótkie, strome, ale silne, kłoda: szeroka, głęboka i długa, grzbiet: mocny, zad: zwykle odrobinę ścięty, kończyny: krótkie, suche, silne, kopyta: małe i mocne, sierść: gęsta. Często pojawiają się wady stawów skokowych.
Wzrost: 135-140 cm
Maść: myszata, kara, rzadziej kasztanowata czy srokata – w większości hucuły posiadają pręgę grzbietową i pręgowanie kończyn;
Ciekawostka: co roku w SK Gładyszów odbywa się impreza zwana „ścieżką huculską”, która polega na sprawdzeniu hucułów na specjalnie przygotowanej trasie z przeszkodami.
Koń małopolski
Eleganckie, a jednocześnie wytrzymałe konie o wydajnych chodach.
Źródło: horsegroomingsupplies.com
Historia: Na Polską hodowlę koni od zawsze ogromny wpływ miały konie orientalne (w większości arabskie), praktycznie od początku XVIII wieku. Hodowla polskich angloarabów ma za sobą wieloletnią historię, którą poprowadzono własnym torem: rodzimą populację klaczy (głównie małych prymitywnych koni chłopskich, które wywodzą się od konika polskiego) uszlachetniono ogierami z krajów Orientu (perskimi, arabskimi, turkmeńskimi czy tureckimi). W XIX wieku do polskiej hodowli wprowadzono również konie szczepów austro-węgierskich (tj. Shagya, Furioso, Amurath, Girdan, Gazlan, Dahoman) oraz pełnej krwi arabskie i angloarabskie. Ostatecznie uzyskano konia, którego dziś popularność stale rośnie – konie małopolskie chętnie są wykorzystywane zarówno do rekreacji, jak i różnego rodzaju dyscyplin jeździeckich – skoków, ujeżdżenia, sportowych rajdów konnych (nigdy jednak na poziomie profesjonalnym), ze względu na ich wszechstronność.
Charakterystyka budowy: średnia i sucha konstytucja, głowa: mała, szlachetna, zbliżona do tej występującej u koni arabskich, szyja: długa i ładnie uformowana, kark: lekki, łopatki: nierzadko strome, kłoda: niezbyt szeroka i głęboka, dosyć długa, kłąb: wyraźnie widoczny, grzbiet: często słaby, zad: dobrze umięśniony i lekko ścięty, kończyny: długie, suche, czasem zbyt lekkie. Często spotyka się wady kończyn dot. ich budowy i ustawienia.
Wzrost: 158-165 cm
Maść: występują wszystkie maści;
Koń wielkopolski
Zostały wyhodowane z myślą o dyscyplinie ujeżdżenia, skoków i powożenia, a przy większej domieszce pełnej krwi angielskiej nawet i do WKKW.
Źródło: horsebreedspictures.com
Historia: Rasa uformowała się na terenie zaboru pruskiego na bazie koni trakeńskich i wschodniopruskich oraz niektórych ras niemieckich koni półkrwi np. hanowerskich, berbeckich, oldenburskich, meklemburskich – jej początki sięgają XIX wieku. Głównymi ośrodkami hodowli były: Gniezno, Sieraków i Starogard. Po zakończeniu II wojny światowej dzięki części koni pozostałej na terenie Mazur hodowano pod nazwą konia mazurskiego, podobnie na terenie Wielkopolski, gdzie nazwano ją rasą poznańską. W 1962 r. połączono obydwie odmiany i nadano jej wspólną nazwę – wielkopolskiej.
Obecnie hodowlę koni wielkopolskich prowadzi się w hodowlach państwowych: Liskach, Rzecznej, Plękitach, Posadowie, Racocie, Pępowie, Mieczownicy, a także prywatnych.
Charakterystyka budowy:głowa: szlachetna i sucha, szyja: długa, prawidłowa i poprawnie osadzona, łopatki: długie, kłoda: zwięzła, nie przesadnie szeroka, ale głęboka, zad: dobrze umięśniony, mocny i ścięty, kończyny: solidne, suche stawy i ścięgna, pęciny: długie.
Wzrost: 165 cm i więcej
Maść: wszystkie maści podstawowe (kasztanowata, gniada i kara);
Ciekawostka: Ogiery dopuszczane do hodowli przechodzą 100-dniowy test lub są oceniane na podstawie prób dzielności w dyscyplinach: ujeżdżenia, skoków, WKKW lub powożeniu zaprzęgami jednokonnymi. Klacze za to są poddawane polowej lub stacjonarnej próbie wierzchowej, ewentualnie polowej próbie zaprzęgowej. Jak dotąd jedne z najlepszych wyników Polaków dotyczyły również tej rasy – w 1980 r. podczas Igrzysk w Moskwie 10 miejsce w dyscyplinie skoków wywalczył wielkopolski Helios pod Józefem Zagorem, a w dyscyplinie ujeżdżenia 1998 r. Anna Bienias i wielkopolski Celbant zajęli 22 miejsce podczas Mistrzostw Świata w Rzymie, podobnie wałach Martini (wlkp), który wraz z Beatą Stremler pojawił się podczas Igrzysk w Londynie w 2012, gdzie zajęli 38 miejsce.
Koń śląski
Silne, masywne konie, o łagodnym temperamencie i wydajnych, eleganckich chodach, dzięki czemu są chętnie użytkowane w dyscyplinie powożenia.
Źródło: horseforsalepoland.weebly.com
Historia: Konie śląskie powstały głównie dzięki krzyżowaniu klaczy szlachetnych ze Śląska z oldenburskimi i wschodniofryzyjskimi ogierami (bardzo masywne rasy). Proces ten rozpoczął się w dwóch państwowych stadach ogierów: w Książu i w Lubiążu. Na przełomie XIX/XX wieku ukształtowano konia w typie konia oldenburskiego, choć o nieco bardziej suchej i szlachetnej budowie.
Po zakończeniu II wojny światowej rasę podtrzymano poprzez systematyczne dolewanie krwi koni oldenburskich do hodowli. Konie te były chętnie stosowne w rolnictwie oraz przy kopalniach, stąd rasa ta przetrwała na Śląsku, a także stała się popularna w południowo-wschodniej części kraju.
Wkrótce Komisja Księgi Stadnej tej rasy wydała postanowienie o tym, że koń śląski będzie hodowany w dwóch kierunkach:
starym typie – z myślą o zachowaniu konia w starym typie (w rodowodzie dopuszcza się w trzecim pokoleniu do 4 przodków pełnej krwi angielskiej);
nowym typie (do 6 przodków pełnej krwi angielskiej w trzecim pokoleniu);
Charakterystyka budowy – stary typ: masywne, proporcjonalne ciało, głowa: koścista, duża i ciężka, dopuszcza się profil garbonosy, ganasze: duże i wyraźnie widoczne, szyja: długa, mocno umięśniona, tak samo kłoda, zad: łagodnie skośny, wręcz prosty, szeroki i umięśniony, kończyny: o szerokich nadpęciach i suchych stawach, kopyta: duże, ale proporcjonalne do całej sylwetki.
Charakterystyka budowy – nowy typ: w typie wierzchowym, lżejsze, bardziej szlachetne niż stary typ, głowa: bardziej delikatna, szyja: dłuższa i zgrabniejsza, bardziej skośna łopatka i zad.
Wzrost: 160-170 cm
Maść: gniade, ciemnogniade, skarogniade i kare, rzadko spotykane siwe;
Inne rasy
Achał-tekiński
Źródło: pferde-der-erde.com
Historia: Potomek konia turkmeńskiego, znany i doceniany szczególnie w Chinach. Chartakteryzuje go wydajny ruch – ma szczególne predyspozycje do galopu, często potrafi poruszać się inochodem i töltem.
Charakterystyka budowy: o szlachetnej posturze, głowa: o prostym profilu, szyja: jelenia, łopatki: średniej długości, czasem stromo ustawione, klatka piersiowa: dość płytka i szczupła, kłąb: wyraźnie zaznaczony, zad: ścięty, kończyny: długie, czasami występują wady postawy, kopyta: twarde, sierść, grzywa i ogon: jedwabiste, miękkie i delikatne.
Wzrost: 150-160 cm
Maść: często kasztanowate, bułane, gniade z wyraźnym miedzianym połyskiem oraz kare i siwe;
Ciekawostka: W starożytności zwano je końmi „krwawo pocącymi się” bądź „niebiańskimi końmi”. Mówi się, że "krwawy pot" mógł być spowodowany pasożytami bytującymi w wodzie spożywanej przez te konie i powodującymi czerwone zabarwienie potu bądź był to wynik wysiłku, który sprawiał, że pękały naczynia krwionośne pod bardzo cienką skórą. Jednak ile w tym prawdy? Kto wie :)
Albino
Ich cechą charakterystyczną jest brak pigmentu w skórze, dzięki czemu ich sierść oraz grzywa są jasne – białe bądź lekko żółte. Pigment znajduje się za to w tęczówce oka, co powoduje, że konie albino mają jasnoniebieskie oczy, ale nigdy czerwone. To właśnie sprawia, że konie rasy albino wcale nie są typowymi albinosami (albinos = maść konia).
Źródło: pinterest.com
Historia: Za założyciela rasy uważa się ogiera westernowego Old King, mającego w swoim rodowodzie konie rasy Morgan i arabskie. Ogier ten wyróżniał się tak naprawdę jedynie charakterystycznym umaszczeniem. Dziś rasa Albino jest wyłączona z ksiąg hodowlanych w większości krajów, jednak w USA istniejący od lat 40' związek hodowlany traktuje umaszczenie jako cechę pierwszoplanową.
Charakterystyka budowy: konie w typie westernowym, głowa: średniej wielkości, sucha, oczy: jasnoniebieskie, jasnobrązowe lub rzadziej ciemnobrązowe, pysk: jasny, szyja: dobrze zbudowana, łopatki: strome, tułowie: zwięzłe, zad: umięśniony, kopyta: często słabe.
Maść: skóra jasnoróżowa, sierść, ogon oraz grzywa od urodzenia białe lub jasnożółte.
Ciekawostka: Albino są rzadką rasą, użytkowaną i hodowaną jako konie do ceremonii dworskich w takich krajach jak Anglia, Niemcy czy Hiszpania.
Często mylone bywają ze sobą trzy rasy, które zasłynęły w świecie ujeżdżenia: konie andaluzyjskie, lipicańskie oraz luzytańskie. Są to trzy zupełnie inne rasy, które oczywiście mają wspólną historię oraz cechy, predysponujące je właśnie do dyscypliny ujeżdżenia. Mamy nadzieję, że poniższe opisy rozjaśnią Wasze wątpliwości ;)
Historia: Andaluzy pochodzą od kuców Sorraia, których niewielka ilość żyje jeszcze w Portugalii oraz od ras orientalnych. Czystość rasy utrzymywały przede wszystkim klasztory w południowej części Hiszpanii. W drugiej połowie XX wieku konie te występowały na wszystkich dworach książęcych, uosabiając końską arystokrację. Na tej rasie swoje istnienie oparła również Hiszpańska Szkoła Jazdy, dając początek dzisiejszemu ujeżdżeniu, która powstała kiedy to zaczęto ograniczać użytkowanie ciężkich koni rycerskich. Od 1912 r. andaluzy hodowane są pod nazwą Pura Raza Espanola. Dały one początek innym rasom takim jak np. lipicańska, fryzyjska czy kladrubska.
Dzisiejsze hodowle znajdują się w południowej części Hiszpanii – w stadninach: Jerez de la Frontera, Kadyksie, Sewilli i Kordobie – konie trafiają stamtąd do hodowli na całym świecie.
Charakterystyka budowy: szlachetna postura, cechy fizyczne jak u koni iberyjskich, muskularne, średnio duże, o zwięzłej budowie i eleganckim ruchu, głowa: o szlachetnym lekko wklęsłym lub prostym profilu, sucha, szyja: wysoko osadzona i mocno zbudowana, łopatki: ukośne, tułowie: krępe, kończyny: suche, czasem zbyt delikatne, zad: dobrze umięśniony.
Wzrost: 155-162 cm
Maść: najczęściej siwe, rzadziej gniade, bułane czy kare
Ciekawostka: Konie te niegdyś były tak cenione, że ich wywóz bez zewolenia karany był śmiercią.
Po więcej ciekawostek dotyczących koni andaluzyjskich zajrzyj tutaj.
Historia: Pod koniec XVI wieku książę Karol II wprowadził do swojej stadniny w Lipizzy (dziś jest to na Słowacji) konie hiszpańskie, które łączono z ogierami fryderyksborskimi, kladrubskimi oraz neapolitańskimi. Dzisiejsze rody koni lipicańskich pochodzą właśnie od ogierów-założycieli: Conversano, Neapolitano, Pluto, Maestoso, Siglavy czy Favory, a także Tulipan i Incitato (dwa ostatnie znajdują się na Węgrzech).
Główne hodowle znajdują się na terenie dawnej monarchii austro-węgierskiej oraz we Włoszech. W samej Austrii najsłynniejszą hodowlą jest ta w krajowej stadninie Piber w Styrii.
Charakterystyka budowy: koń w typie barokowym, widoczne cechy fizyczne konia iberyjskiego, głowa: o profilu prostym lub garbonosym, a czasem jak u koni orientalnych, szyja: potężna, ale łabędzia, wysoko osadzona, łopatki: często krótkie, kłąb: płaski, grzbiet: długi, o słabej konstrukcji, kłoda: głęboka i szeroka, kończyny: suche, silne, zad: dobrze umięśniony.
Wzrost: 148–158 cm
Maść: głównie siwe, rzadko gniade i kare
Ciekawostka: Austriackie konie lipicańskie trafiają do Hiszpańskiej Szkoły Jazdy w Wiedniu, a w pozostałych krajach, gdzie są hodowane, większość jest użytkowana jako twarde konie gospodarskie. W tej rasie występuje czasem wada ruchu – bilardowanie (tzn. wyrzucanie kończyn kolistymi ruchami na zewnątrz zamiast prawidłowego ruchu po linii prostej).
Konie bardzo podobne do powyższych (lipicańskiego i andaluzyjskiego), ale posiadające mniej cech fizycznych odziedziczonych po arabskich przodkach.
Źródło: lusitanohorsefinder.com
Źródło: lusitano-interagro.com
Historia: Jak u koni andaluzyjskich przodkiem tej rasy jest kuc Sorraia, których niewielka ilość żyje jeszcze w Portugalii. Duży wpływ na hodowlę koni luzytańskich miała inwazja Maurów na Hiszpanię w 710 r., która przyniosła dolew nowej krwi – koni pochodzących z Afryki Północnej i berberyjskich (takich koni dosiadali zbrojni Maurowie).
Za odmianę koni luzytańskich uznawana jest rasa Altér real. Najbardziej znaną arystokratyczna hodowlą jest ród Veiga.
Charakterystyka budowy: głowa: o profilu garbonosym, szlachetna, szyja: łabędzia, łopatki: dobrze zbudowane, kończyny: dość długie, suche, silne, zad: dobrze umięśniony, lekko ścięty.
Wzrost: 150-160 cm
Maść: wszystkie maści podstawowe, ale najczęściej gniada, siwa i bułana
Ciekawostka: Konie te preferowane są nie tylko do dyscypliny ujeżdżenia, ale również do parad, walk byków oraz skoków – przykładem może być koń Novilheiro, który wraz z Johnem Whitakerem wygrywał zawody na poziomie Grand Prix.
Koń należący do grupy westernowych, charakteryzujący się spokojnym usposobieniem, szybkością, wytrzymałością, pewnością chodów i tzw. wyczuciem bydła.
Źródło: appaloosaassn.co.nz
Źródło: horsechannel.com
Historia: Na teren dzisiejszej Ameryki wprowadzili je hiszpańscy konkwistadorzy. Systematyczną ich hodowlę wprowadzili Indianie ze szczepu Nez Percé, głównie hodujac konie maści tarantowatej. Niestety w czasie walk i powstawania rezerwatów wśród Indian wiele koni zginęło, a z tych które przeżyły zbudowano małą hodowlę w 1938 r. Dziś ma ona ok. 500 000 sztuk i stale rośnie – to najbardziej znana i lubiana rasa koni w Ameryce. W Moscow w Idaho powstało nawet centrum informacyjne w siedzibie Appaloosa Horse Club.
Hodowla jest więc mocno rozwinięta w USA, ale istnieje także na innych kontynentach.
Charakterystyka budowy: głowa: sucha, szeroka, uszy: małe, szyja: dobrze zbudowana, średniej długości, łopatki: ukośnie ustawione, kłąb: słabo zarysowany, grzbiet: szeroki, mocny i krótki, klatka piersiowa: szeroka i głęboka, zad: dobrze umięśniony, ścięty, kończyny: prawidłowe, suche, o wyrazistych stawach, czasem zbyt lekkie, pęciny: czasem strome, kopyta: małe i mocne, paskowany róg.
Wzrost: 145-160 cm
Maść: tarantowata
Chcesz dowiedzieć się więcej o koniach appaloosa? Kliknij tutaj.
Powszechne w Ameryce konie zaprzęgowe i wierzchowe.
Źródło: scenicreflections.com
Źródło: horsechannel.com, fot. Leslie Potter
Historia: Rasa ta powstała poprzez połączenie koni wierzchowych i zaprzęgowych – m.in. kuców Hobby i Galloway z innymi rasami: inochodźcami Narragansett, Morgan oraz kłusakami kanadyjskimi. Dzięki selekcji w Kentucky oraz Wirginii uzyskano konia American Saddlebread – o wygodnych chodach (oprócz trzech podstawowych, posiada jeszcze dwa: slow gait oraz rack), przydatnego do zaprzęgu oraz lekkiej pracy na roli. W 1981 r. powstał związek hodowlany Saddle Horse Breeders' Association w Louisville.
Dodatkowe chody tej rasy – odmiany töltu:
slow gait - wyniosły, czterotaktowy, powolny, z momentami zawieszenia przed postawieniem nogi,
rack - także czterotaktowy, szybki chód,
Charakterystyka budowy: głowa: średniej wielkości, sucha, uszy: małe, sierpowate, szyja: długa i bardzo wysoko osadzona, łopatki: lekko strome, kłąb: dobrze uformowany, powyżej linii zadu, grzbiet: mocny, klatka piersiowa: szeroka, zad: krótki i prosty, kończyny: lekkie, pęciny: długie, stawy: szczupłe, krągłe, kopyta: długie, ogon i grzywa: gładkie i jedwabiste.
Wzrost: 150-160 cm
Maść: zwykle gniade lub kasztanowate
Ciekawostka: Dla koni tej rasy ze względu na ich kopyta stosuje się specjalny rodzaj podków. Koniom wykonuje się zabieg chirurgiczny, który ma na celu podniesienie ogona i jego wyższe osadzenie, co ma dodać im elegancji, kiedy są zaprzęgnięte do bryczki/powozu.
Więcej informacji o rasie American Saddlebred znajdziesz pod tym linkiem.
Wytworne konie powozowe, z wysoką akcją kończyn w kłusie.
Źródło: hackneyhorse.co.za
Źródło: dailymail.co.uk
Historia: Nazwa hackney, pochodzi z czasów średniowiecza i oznacza lekkiego konia użytkowego, później: konia wypożyczonego lub dorożkarskiego. Rasa ta pochodzi od koni pełnej krwi angielskiej. Ojcem rasy był ogier Original Shales. W ciągu upływu lat szybkie kłusaki norfolskie były krzyżowane z końmi zaprzęgowymi Yorkshire Roadster i selekcjonowano je pod kątem elegancji i szybkości. W latach 80' XIX wieku powołano organizację hodowlaną tych koni, a kilka lat później również i księgę hodowlaną.
Konie te hodowano głównie jako „ekskluzywne” konie powozowe ze względu na ich akcję kończyn, która mimo że widowiskowa sprawiała, że konie te traciły na szybkości.
Hodowla głównie w Anglii, w hrabstwie Norfolk, a także w Kanadzie, Australii, USA oraz Afryce.
Charakterystyka budowy: głowa: sucha, duże oczy, mały pysk, uszy: delikatne, szyja: wysoko osadzona, łopatki: strome, kłąb: długi, grzbiet: nieco miękki, klatka piersiowa: zdarza się płytka, ale zazwyczaj wystarczająco szeroka, zad: dobrze umięśniony, kończyny: suche, pęciny: długie, miękkie, stawy: czasem zbyt szczupłe, ogon: wysoko noszony.
Wzrost: 150-160 cm
Maść: głównie gniada i kara,
Ciekawostka: Istnieje również wersja miniaturowa rasy Hackney, która powstała dzięki hodowcy z zachodniej Anglii, który na początku XIX wieku zaczął krzyżować konie rasy Hackney z kucami Fell. Źrebięta pochodzące od takich koni zachowywały charakter i chód swoich większych przodków.
Kliknij tutaj, aby przeczytać więcej o koniu rasy Hackney.
Historia: Paso Fino pochodzi od konia iberyjskiego, który został sprowadzony na teren Ameryki Południowej i Środkowej w czasie podbojów tych terytoriów przez konkwistadorów. Konie te były hodowane z zachowaniem czystości krwi oraz selekcjonowane pod względem przydatności jako konie wierzchowe oraz predyspozycje do töltu. Ich popularność w ostatnich latach zdecydowanie wzrosła i stale rośnie.
Hodowla głównie w Ameryce Południowej: Kolumbii, Republice Dominikany i Puerto Rico.
Charakterystyka budowy: głowa: o profilu prostym lub lekko garbonosym, średniej wielkości, szyja: wysoko osadzona i bardzo mocna, łopatki: skośnie ustawione i długie, kłąb: mało wyraźnie zaznaczony, grzbiet: mocno zbudowany, silny, klatka piersiowa: głęboka, ale nie przesadnie szeroka, zad: dobrze umięśniony, okrągły i lekko ścięty, kończyny: delikatne, ale silne, stawy: duże, kopyta: z twardym rogiem, małe.
Wzrost: 140-152 cm
Maść: większość typów umaszczenia występuje poza srokatym,
Ciekawostka: Podczas pokazów koni tej rasy ocenia się jakości chodów: paso fino (tölt w tempie stępa), paso corto (tölt w tempie kłusa) i paso largo (tölt w bardzo szybkim tempie).
Konie te słyną z energicznych i elastycznych chodów o dużym zaangażowaniu tylnych nóg, co predestynuje je do praktycznie wszystkich konkurencji sportu jeździeckiego, a zwłaszcza skoków.
Historia: Rasa wzięła się z krzyżowania koni rodzimych we Francji, koni orientalnych i niemieckich (holsztyńskich). W XIX wieku do hodowli dolano też nieco krwi folblutów (pełna krew angielska) oraz kłusaków. W tamtym czasie rasa ta nosiła nazwę koni anglo-normandzkich (do niedawna używaną) i rozróżniano w niej aż cztery odmiany: zaprzęgową, mocną i krępą (cob), wierzchową i kłusaczą, które wpisywano do jednej księgi hodowlanej i krzyżowano między sobą. Dzięki ciągłemu kojarzeniu klaczy z ogierami pełnej krwi angielskiej uzyskano ostatecznie dzisiejszą rasę Selle Français – dzielne i silne konie sportowe, o dużych ramach ciała, które mają duży wpływ na inne współczesne rasy.
Największe hodowle tych koni znajdują się w Normandii (północna Francja) – stadniny St Lô i Le Pin.
Charakterystyka budowy: głowa: często o profilu lekko garbonosym, średniej wielkości, szyja: czasem niezbyt dobrze ukształtowana, ale zawsze mocna, łopatki: skośnie ustawione i długie, kłąb: dobrze rozwinięty, grzbiet: solidnie zbudowany, zad: dobrze umięśniony, długi i silny, kończyny: silne, stawy: mocne, kopyta: z twardym rogiem, małe.
Wzrost: 155-175 cm
Maść: różne odcienie kasztana, gniade, rzadziej kare i siwe
Produkt dodany poprawnie do Twojego koszyka
Źródło: horsechannel.com
